Γράφει η Έλλη Δήμου,
Είναι αποδεδειγμένο πως τα δυσάρεστα νέα «πουλάνε» περισσότερο.
Είναι αποδεδειγμένο πως τα δυσάρεστα νέα «πουλάνε» περισσότερο.
Οι σκαλέτες των ειδησεογραφικών
εκπομπών, εντύπων αλλά και sites
δημιουργούνται με βάση τη ζήτηση του
κοινού. Τι παρακολουθεί -δηλαδή- τι αναζητά στο ίντερνετ κλπ. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι μεγάλο μέρος του περιεχομένου τους, εάν όχι το μεγαλύτερο,
απαρτίζεται από δυσάρεστες ειδήσεις και γεγονότα, με τα ευχάριστα να είναι οι
ουραγοί της ενημέρωσης.
Γιατί μεγάλο ποσοστό του κοινού
προτιμά να ακούει θλιβερές ειδήσεις;
Στην πραγματικότητα
αυτό δεν γίνεται ηθελημένα αλλά υποσυνείδητα. Γυρνώντας σπίτι, από μια δύσκολη
και πιεστική μέρα, με άγχος πάντα για την επόμενη και το τι πρόκειται να
ξημερώσει, ταυτίζεται πιο εύκολα ο κόσμος με κάτι λυπητερό που συνέβη εκεί
έξω. Ίσως ως «μηχανισμός άμυνας» απέναντι στις προσωπικές του δυσκολίες, ώστε
να πει «υπάρχουν και χειρότερα».
Σε μία δεύτερη και
πιο σκληρή ανάγνωση, για κάποιους είναι ανακουφιστικό. Η αποτυχία κάποιου
συνανθρώπου, απαλύνει τον πόνο της προσωπικής
τους αποτυχίας. Με τον τρόπο αυτό παρηγορούν τον εαυτό τους.
Στην συνέχεια
έρχεται η επιβεβαίωση. Έχοντας την άποψη, πως όλα πάνε στραβά, τίποτα δεν είναι
όπως θα έπρεπε.. κυνηγούν το δυσάρεστο. Έτσι καταφέρνουν να κρατάνε «ζωντανό»
το επιχείρημα τους, λαμβάνοντας και την ανάλογη ευχαρίστηση.
Τέλος, υπάρχει και ένα -ας ελπίσουμε- μικρό ποσοστό, που είναι απλώς χαιρέκακοι ( αυτός που χαίρεται με
τον πόνο κάποιου άλλου). Σε αυτό δε χωράει εξήγηση. Άβυσσος η ψυχή …
Ο εθισμός αυτός κοντράρει στα ίσα
εθισμούς όπως το αλκοόλ, καθώς έχει να κάνει, άμεσα, με την ψυχολογία του
ατόμου. Σίγουρα οι ειδικοί έχουν δρόμο μπροστά τους ακόμη, για την ανάλυση του
φαινομένου.
Σχόλια