Οι φωτογραφίες είναι η προσωπική μας μηχανή του χρόνου..

Γράφει η Έλλη Δήμου,

Η φωτογραφική μηχανή ανακαλύφθηκε στις αρχές του 18^ου αιώνα. Στην αρχή , όπως φαίνεται στην πάρα κάτω λήψη, ήτανε τεράστια και δύσκολη στη χρήση της. Παρ’ όλα αυτά αποτέλεσε την αφετηρία μιας νέας εποχής.

                                         

 Ερχόμενοι στο σήμερα, όπου η φωτογραφία αναγνωρίζεται πια, ως μορφή τέχνης και μέσον επικοινωνίας, η χρήση των μηχανών είναι, σαφώς, ευκολότερη. Το ‘’νόημα’’ όμως παραμένει το ίδιο, Capture the Moment… που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.

Οι φωτογραφίες είναι η προσωπική μας μηχανή του χρόνου..

Μια μόνο λήψη αρκεί, για να «φυλακίσεις τη στιγμή» και να την αναβιώνεις, όποτε το θελήσεις..

Στιγμές, όπως εκείνο το ηλιοβασίλεμα,  που παρακολούθησες νιώθοντας  πως μπορείς να κατακτήσεις όλο τον κόσμο. Κοιτώντας την, νιώθεις και πάλι δυνατός, νιώθεις και πάλι τη σιγή,  πριν το τέλος της μέρας, την ηρεμία….σα να είσαι ξανά εκεί!

 Μια εικόνα είναι αρκετή να σου θυμίσει, γιατί ξεκίνησες..

Όπως αυτή, από τις διακοπές σου, όπου ασταμάτητα έτρεχες να ανακαλύψεις  κάθε σπιθαμή του μέρους που επισκέφτηκες. Το συναίσθημα  της εξερεύνησης, της ανεμελιάς, της ξεκούρασης, της αδρεναλίνης ..συγκινεί και πάλι το σώμα σου, βλέποντας τη φωτογραφία που τράβηξες , προσπαθώντας να φτάσεις στην κορυφή! Τότε είναι που θυμάσαι, γιατί ξεκίνησες.. να δουλεύεις ,να πασχίζεις ..για να μπορέσεις να ανακαλύψεις κάθε σπιθαμή του κόσμου.

  Με μια μάτια μπορεί να σε ταξιδέψει στα ίδια μέρη..

Δε θα χρειαστεί  περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο ..για να βρεθείς πάλι εκεί! Εκεί που ο ήλιος χάιδευε όλη μέρα το κορμί σου, εκεί που ο αέρας φύσαγε γύρω από τον λαιμό σου.. Σε εκείνο το νησί που βίωσες έναν καλοκαιρινό έρωτα .. στο καλοκαίρι που θα ήθελες να ξαναζήσεις!

Πίσω στα παιδικά σου χρόνια..

Το πιο αγαπημένο σου ταξίδι θα ναι πάντα, να γυρνάς στην παιδική σου αθωότητα .. τότε που σε ξύπναγε η μαμά , για να προλάβεις το πρώτο κουδούνι του σχολείου. Τότε που η εκδρομή με το σχολείο, ήτανε το πιο σημαντικό σου θέμα. Περίμενες σαν τρελός , να έρθει το λεωφορείο, δε σταμάταγες να μιλάς και να πειράζεις τους φίλους .. και όταν  φτάνατε στο μουσείο  τραβούσες φωτογραφία μέχρι και την είσοδο. Όπως θα έκανε κάθε ενθουσιασμένο, αθώο και χαρούμενο παιδί!

Μην αφήνεις τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας να σε παίρνουν από κάτω. Έχεις τη δική σου μηχανή του χρόνου. Τις φωτογραφίες σου .. όταν νιώθεις πιεσμένος, σε αδιέξοδο ή στεναχωρημένος ..διέφυγε στο φωτογραφικό σου αρχείο και ξανά ζήσε τις πιο ευτυχισμένες σου στιγμές.

«Φυλάκισε της στιγμές σου» και  κράτα τες για πάντα ζωντανές!!

*Ευχαριστώ πολύ, τη φίλη Κατερίνα Χρονάκη , για το  πλούσιο φωτογραφικό υλικό