''Είμαι τέντυ-μπόϋς"

                                             

 Γράφει η Έλλη Δήμου,

Ο όρος τεντιμποϊσμός, κάνει την εμφάνιση του, τη δεκαετία του 1950.  Λέξη ξενόφερτη ( Teddy – boy), έμελλε να χαρακτηρίσει, τους νέους της εποχής, με παραβατική συμπεριφορά. Χαρακτηριστική πράξη, ενός ‘’ τέντι- μπόι’’, ήταν το γιαούρτωμα. Στην Ελλάδα στιγμάτισε, κυρίως, τα λαϊκά στρώματα.

 Η τιμωρία και ο παραδειγματισμός.

Το 1958,  αποτέλεσε σημείο αναφοράς, του κεφαλαίου αυτού. Το Σεπτέμβρη, του ίδιου έτους, όλες οι εφημερίδες της εποχής, αφιερώνουν τα εξώφυλλα τους, στους πρώτους τεντιμπόηδες, που τιμωρήθηκαν παραδειγματικά.

Πιο αναλυτικά, εκείνη τη χρονική περίοδο, αρμόδιος για θέματα ασφαλείας, ήτανε ο Ευάγγελος Καλαντζής.  Ο ίδιος αποφάσισε και επέβαλε στον, τότε, Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών, Ρακιντζή, την τιμωρία των παραβατών. Η συνομιλία τους έμεινε στην ιστορία:

Καλαντζής: Κύριε Ρακιντζή ετοιμαστείτε!

Ρακιντζής: Δηλαδή, κύριε Υπουργέ;

Καλαντζής: Θα εφοδιαστείτε με ένα γουρουνοψάλιδο και με το πρώτο κρούσμα τεντιμποϊσμού, θα δράσετε καταλλήλως.

Ρακιντζής: Κύριε Υπουργέ ,αυτό είναι υπερβολή. Ίσως αποτελεί ακόμη, υπέρβασίν  δικαιώματος.

Καλαντζής: Θα κάνετε ότι σας λέω, κύριε Ρακιντζή. Πάρτε το γουρουνοψάλιδο αμέσως και εις πρώτην ευκαιρίαν κουρέψτε γουλί, αυτούς τους μασκαράδες! Άλλωστε δε θα είναι η πρώτη φορά, που θα παρανομήσετε..

Ρακιντζής: Κύριε Υπουργέ, επιμένω. Είναι υπερβολικό!

Καλαντζής: Ας είναι! Θα κουρεύετε τους δράστας με την ψιλή, θα τους οδηγείτε από το Τμήμα πεζή στο Δικαστήριο με μίαν ταμπέλα στο λαιμό, η οποία θα σημειώνει το αδίκημα, που διέπραξαν.

Οι Πρώτοι ‘’τέντι-μπόϊδες’’

                                                                                       

Δυο νεαροί, μετά από διαπληκτισμό, με μια κυρία , έξω από σινεμά της εποχής, αποφάσισαν να την γιαουρτώσουν. Η αστυνομία δεν άργησε να φτάσει στα σπίτια τους και η τιμωρία τους, έγινε αργότερα έναυσμα για τη δημιουργία ενός νομοθετικού διατάγματος.

Τους κούρεψαν γουλί και τους φόρεσαν μια ταμπέλα, που έγραφε: «ΕΙΜΕΘΑ ΤΕΝΤΥ- ΜΠΟΫΣ , ΠΕΤΑΞΑΜΕ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΚΑΤΑ ΓΥΝΑΙΚΟΣ».

Ένας, εκ των δύο πρωταγωνιστών, δήλωσε σε συνέντευξη του, στην εκπομπή «ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» : «Αυτό , που μου έκανε περισσότερο εντύπωση, ήταν το πλήθος των δημοσιογράφων, που είχε καλέσει η Αστυνομία. Λες και είχανε πιάσει τον Αλ Καπόνε». Σημείωσε, επίσης, πως αληθεύει, ότι οι φωτογραφίες τους, κοσμούσαν τα δωμάτια κοριτσιών για αρκετό καιρό.

Η νομιμοποίηση του δημόσιου εξευτελισμού.

Τον Απρίλιο του 1959, παρουσιάστηκε σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή, για νόμο περί τεντιμποϊσμού. Τελικά πέρασε ως νομοθετικό διάταγμα, που έφερε τις υπογραφές του βασιλιά Παύλου, του πρωθυπουργού Καραμανλή και των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου. Τον Οκτώβρη του 1959, δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Κυβερνήσεως. Σύμφωνα, με αυτό, οι νεαροί που κατηγορούνταν, για το αδίκημα της εξύβρισης, θα τιμωρούνταν, αφού συλλαμβάνονταν, με κούρεμα(γουλί) και σκίσιμο των ρεβέρ των παντελονιών. Το σημαντικότερο, ήταν, πως η ποινή δε μπορούσε, ούτε να μετατραπεί, ούτε να εξαγοραστεί. Σκοπός του, υποτίθεται, ήτανε η πειθαρχία και ο παραδειγματισμός των νέων.  Έμεινε στην ιστορία, ως ο « Νόμος 4.000» , παρότι δεν αποτελούσε νόμο.

Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των νομικών, της εποχής, για την αντισυνταγματικότητα του διατάγματος, αυτό εφαρμόσθηκε κανονικά. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο «Νόμος 4.000», δεν ανέφερε στις διατάξεις του, τη διαπόμπευση του παραβάτη. Το κοινωνικό πλαίσιο, όμως, της εποχής  επέτρεψε, αυτό το δημόσιο εξευτελισμό.

Η προπαγάνδα.

                                                         

 Οι εφημερίδες, της εποχής , εκθείαζαν το διάταγμα. Δεν δημοσίευαν τις αντιρρήσεις, των νομικών, αντιθέτως, γράφανε, πως ο κλάδος αυτός, συμφωνεί απόλυτα. Έτσι, δεν έμενε περιθώριο αμφισβήτησης. Με τον καιρό, η αστυνομία  και οι δημοσιογράφοι, παρουσίαζαν σαν ‘’τέντι-μπόϊδες’’, τους παραβάτες κάθε είδους, ποινικοποιώντας, στην ουσία μέχρι και το φλερτ.

Η ταινία «Νόμος 4.000».

                                 

Ο Γιάννης Δαλιανίδης, το 1962, παρουσιάζει τη ταινία «Νόμος 4.000». Γροθιά στο κατεστημένο , με διφορούμενες κριτικές, καθώς κυκλοφόρησε, ενώ όλα αυτά, συνέχιζαν να διαδραματίζονται στην πραγματική ζωή.

Ο Θανάσης Παπαδόπουλος, ο οποίος υποδύεται, μαθητή που συνελήφθη, για γιαούρτωμα, σε μια συνέντευξη του δήλωσε: «ΥΠΟΔΎΘΗΚΑ , τον καταδικασμένο με το εν λόγω διάταγμα, και παρ’ όλα αυτά, ένιωσα βαθύτατα εξευτελισμένος. Στη σκηνή, της διαπόμπευσης, στη Φωκίωνος Νέγρη, ο κόσμος με έφτυνε και με χτυπούσε, επειδή θεωρούσε, ότι το είχα διαπράξει στ’ αλήθεια.(…) Τα μαλλιά, εκείνη την εποχή, συμβόλιζαν τη γοητεία και τον ανδρισμό, ήτανε μεγάλο πλήγμα».

Έχοντας στιγματίσει τις ζωές πολλών νέων, το κεφάλαιο αυτό, έμελλε να κλείσει, το 1983, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ η τελευταία φορά, που εφαρμόστηκε, ήτανε το 1981.

Πηγή φωτογραφιών: Google Images

Με πληροφορίες από : Μηχανή του Χρόνου,paraskhio.gr,διαδίκτυο.